211. 19 razy Katherine - John Green

Polski tytuł: 19 razy Katherine
Oryginalny tytuł: An Abundance of Katherines
Autor: John Green
Ilość stron: 303
Wydawnictwo: Bukowy Las
Kategoria: literatura młodzieżowa
Wydanie polskie: 2014
Wydanie oryginalne: 2006
Cena z okładki: 34,90 zł
Ocena: 3/10

Colin Singleton ma skłonność do zakochiwania się w dziewczynach o imieniu Katherine. Wyłącznie o tym imieniu. Miał ich już dziewiętnaście i każda kolejna go rzucała. Teraz Colin postanawia wybrać się na podróż po całej Ameryce ze swoim najlepszym przyjacielem Hassanem, by zapomnieć o bólu po utracie dziewiętnastej z kolei Katherine. Chłopak bardzo przeżywa to, że nie jest genialnym dzieckiem i że jeszcze nie znalazł swojego "Eureka!", więc podczas podróży zaczyna zastanawiać się nad swoimi doświadczeniami miłosnymi. Dochodzi do wniosku, iż wymyśli wzór, na podstawie którego można byłoby przewidzieć rozwój całego związku między dwojgiem ludzi.

John Green jest uwielbiany przez tysiące fanów za pewną genialną książkę, czyli Gwiazd naszych wina. Zgadzam się z tymi zachwytami, gdyż to naprawdę było coś głębokiego. Z chęcią sięgałam więc po kolejne powieści tego autora i wydawało mi się, że będzie on moim ulubionym, ale niestety wyszło na to, że im bardziej zagłębiałam się w kolejne historie, tym bardziej traciłam swój zapał i podziw do jego dzieł. Papierowe miasta wypadły naprawdę ciekawie, Szukając Alaski to dobry debiut, ale książka sama w sobie jest kiepska, natomiast 19 razy Katherine to totalny niewypał. To przykre, gdyż wydawało mi się, iż ten autor nie potrafi napisać nic słabego, a jednak okazuje się, że to jednak prawda.

Zacznę od tego, że już na samym początku żaden z bohaterów nie przyciągnął mojej uwagi, a jedynie mnie denerwował. Szczególnie robił to Colin, a wiadomo, że bez dobrego głównego bohatera nie da się wciągnąć w książkę. Ogromnie irytował mnie fakt, że Colin na każdym kroku przeżywał fakt, że nie jest genialnym dzieckiem. To bohater niesamowicie egoistyczny, dla którego liczy się wyłącznie podbudowanie siebie. Chciałby cały czas słyszeć, że jest geniuszem, a jednak cały czas tego nie dostaje, więc robi absolutnie wszystko, by tylko w jakiś sposób zaistnieć i dowieść, że jest nieprzeciętnie mądry. Naprawdę dziwię się, że miał takiego przyjaciela jak Hassan, bo na jego miejscu już dawno bym nie przyjaźniła się z kimś takim jak Colin. Lindsey również nie jest postacią, która zapada w pamięć. Ot zwykła dziewczyna, która pojawia się w życiu Colina i Hassana. Zresztą ja już podczas czytania Szukając Alaski tego autora nie rozumiałam jego fenomenu. Cały czas widzę, że postaci są wykreowane w ten sam sposób, ale jedynie pokazane w innych historiach. Colin niczym nie różni się od Q z Papierowych miast i Milesa z Szukając Alaski, Hassan jest bardzo podobny do Bena i Radara z Papierowych miast oraz Chipa z Szukając Alaski, a Linsey tradycyjnie jest po prostu identyczna jak Margo z Papierowych miast i Alaska z Szukając Alaski. Praktycznie tak samo wykreowane postaci, jedynie pod innymi imionami i nieco inaczej przedstawionych historiach.

Przez prawie całą książkę nie widziałam w niej żadnego sensu. Colin z Hassanem nagle postanawiają wyruszyć na wycieczkę po całej Ameryce, a praktycznie w pierwszym mieście, w którym się zatrzymują, zostają na dłużej. Tam poznają Lindsey i zaczynają pracę. Czekałam na jakiś moment kulminacyjny, w którym fabuła się nieco zaostrzy i wszystko stanie się ciekawsze, ale tego nie otrzymałam. Niesamowicie się wynudziłam i nie mogłam się doczekać tego, żeby ją skończyć. Żadnego entuzjazmu przy czytaniu, żadnego przyspieszonego bicia serca, żadnych wzruszeń. Jakby to nie napisał John Green. Chociaż i ten schemat "podróży" mnie zaczyna denerwować w książkach wcześniej wspomnianego autora. W każdej jego powieści bohaterowie muszą przemierzyć jakąś drogę, żeby odnaleźć prawdę bądź samych siebie. Okay, zgadzam się. Super pomysł. Ale nie w każdej książce, którą się napisze. 

Kolejną sprawą jest sam pomysł na wymyślenie matematycznego wzoru miłości. Brzmi po prostu bez sensu i faktycznie takie jest. Nie rozumiem skąd wziął się taki pomysł na fabułę, gdyż dla mnie jest to nieciekawe. Colin chciał wymyślić wzór, za pomocą którego mógłby przewidzieć cały rozwój związku. Dzięki temu wiedziałby kto kogo rzuci, po jakim czasie i dlaczego. Może to kwestia tego, że nigdy nie lubiłam matematyki, jednak jest to dla mnie naprawdę bardzo zły pomysł i nawet nie spodziewałam się, że okaże się tak nudny. Zresztą jeszcze nigdy do tej pory nie czytałam powieści, w której tak dużą rolę odgrywałaby matematyka. I nie chcę więcej czytać tego typu książek. 19 razy Katherine może spodobać się osobom, które lubią ten przedmiot. W innym wypadku będziecie zmuszeni oglądać przez calutką książkę masę wykresów i wzorów, a jakby tego było mało: na końcu macie aneks, dzięki któremu poczujecie się jeszcze bardziej zagubieni i zdziwieni, bo zamiast wytłumaczyć matematyczne elementy, jeszcze bardziej je komplikuje.

Jedynymi rzeczami, które podobały mi się w książce są przypisy od autora. Książka nie straciła swojego greenowskiego humoru, jednak nie jest to to samo, co otrzymaliśmy w jego poprzednich powieściach, gdzie aż chciało śmiać się na głos. Tutaj jest to raczej mały uśmiech na ustach, chociaż trzeba przyznać, że przypisy są naprawdę mistrzowskie. Autor objaśnia w nich niektóre sytuacje dotyczące Colina i Hassana z wielką dawką ironii i sarkazmu, co jest naprawdę zabawne. Niestety to jedyna ciekawa rzecz w tej powieści. Mnie ona naprawdę bardzo nudziła i ogromnie się dłużyła. Niby to tylko trzysta stron, jednak już dawno się tak bardzo nie męczyłam przy czytaniu jakiejkolwiek powieści. Nie wciąga nawet na chwilę, a jedynie potrafi zirytować czytelnika.

19 razy Katherine okazało się naprawdę słabą książką, chociaż bardzo chciałam, by było inaczej. Fabuła niesamowicie się ciągnie i naprawdę ledwo da się przebrnąć przez te trzysta stron, nie odkładając książki raz po raz. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że musiałam zmuszać się do tego, by ją przeczytać. Chciałam ją skończyć, jednak cały czas szukałam sobie wymówek, by tego nie zrobić, gdyż po prostu wiedziałam, że będę się niesamowicie nudzić. Przykro mi, ale dla mnie jedynymi dobrymi książkami tego autora pozostaną Gwiazd naszych wina i Papierowe miasta. O tej książce chcę zapomnieć i po przeczytaniu 19 razy Katherine wiem, że nie sięgnę po żadną kolejną książkę Greena. Po co psuć sobie dobre wrażenia z pierwszych dwóch wydanych książek w Polsce? W każdym razie, 19 razy Katherine nie polecam nikomu, a wręcz odradzam. Zabierzcie się za powieść, przy której wiecie, że będziecie się dobrze bawić i że się Wam spodoba. 

Za możliwość przeczytania 19 razy Katherine dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.