124. Delirium - Lauren Oliver

Polski tytuł: Delirium
Oryginalny tytuł: Delirium
Autorka: Lauren Oliver
Ilość stron: 359
Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive
Kategoria: dystopia
Wydanie polskie: 2012
Wydanie oryginalne: 2011
Cena z okładki: 32,90 zł
Ocena: 7/10

„Kocham cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą”.

Lauren Oliver ukończyła filozofię i literaturę na uniwersytecie w Chicago, a potem przeprowadziła się do Nowego Jorku. Mieszka na Brooklynie, pisze wszędzie, ciągle i na wszystkim: i na notebooku, i na serwetkach. Poza tym uwielbia gotować, jest uzależniona od kawy i dodaje ketchup do wszystkiego, nawet do kanapek z pomidorem.

W dawnych czasach ludzie potrafili robić wszystko w imię miłości. Odchodzili od zmysłów, potrafili myśleć tylko o tej jednej osobie, a nawet czasami miłość wywoływała skutki uboczne w postaci zazdrości, która prowadziła do krzywdy osoby zagrażającej związkowi. Miłość jednocześnie była zbawieniem, ale również potrafiła przynosić katastrofalne skutki. Właśnie dlatego państwo uznało, że miłość jest chorobą wywołaną wirusem amor deliria nervosa, którą trzeba jak najszybciej wyplewić z mózgów młodych ludzi. Zarażonych nie dało się już uratować, więc groziły im tylko Krypty, w których nie mogliby zakazić tą chorobą innych. Natomiast każda młoda osoba, która dochodziła do wieku 18 lat przechodziła test ewaluacyjny, który kwalifikował ich do danego zawodu i parował z osobą, która najlepiej pasowałaby na małżeństwo już po zabiegu usunięcia amor delirii nervosa z umysłu.

Lena zawsze żyła w przekonaniu, że miłość jest chorobą i wręcz nie mogła się doczekać tego, kiedy wreszcie zostanie z tego oczyszczona. Nie mogła pogodzić się z tym, że amor deliria nervosa może panoszyć się w jej żyłach. Tym bardziej czekała na dzień, w którym zostanie pozbawiona tego wirusa, gdyż pochodziła z rodziny „skażonych”. Jej matka zakochała się, tak samo siostra Rachel. Lena jest przerażona tym, że może również zostać zarażona, więc odlicza dni do swojego zabiegu. Jednak w miarę jak poznaje Alexa zdaje sobie sprawę z tego, że do tej pory myślała, iż wszystkie ogrodzenia ochraniają ich przed ludźmi z Głuszy, Odmieńcami, jednak teraz dopiero zaczyna do niej docierać, że to jedynie ograniczenia, które chcą ją zamknąć i stłamsić.

„Życie nie jest życiem, jeśli się przez nie tylko prześlizgniesz. Wiem, że jego istota polega na tym, by znaleźć rzeczy, które mają znaczenie, i trzymać się ich, walczyć o nie i nie odpuścić”.

Delirium to tytuł, po który już dawno chciałam sięgnąć, jednak nigdy nie było mi z nim po drodze. Na początku przyciągnął mnie opis i okładka, więc już wtedy wiedziałam, że ta książka mi się spodoba, jednak nigdzie nie mogłam jej dostać. Już miałam ją kupować w księgarni, ale w ostatniej chwili się rozmyślałam i brałam coś innego. W końcu w zeszłe wakacje Delirium do mnie dotarło, a ja czekałam prawie cały rok, żeby wreszcie się zebrać i przeczytać tę historię. Jedyne, czego żałuję to tego, że wcześniej się za nią nie zabrałam.

Ta książka już od samego początku jest skazana na sukces. Lauren Oliver uderzyła w taki czuły punkt, który dotyczył człowieka i zawsze będzie dotyczył. Chyba nikt z nas nie wyobraża sobie świata bez miłości - czy to tej przyjacielskiej, rodzicielskiej, czy małżeńskiej. Autorka postanowiła roztoczyć przed nami wizję takiego świata, który od razu budzi w nas tę delikatną strunę i wywołuje nieprzyjemne emocje, przez co zaczynamy doceniać świat, w którym żyjemy, bo zdajemy sobie sprawę z tego, że mogło być o wiele gorzej. Sam pomysł na świat bez miłości, gdzie jest ona uznawana jako choroba, jest według mnie naprawdę interesujący i nowatorski, gdyż jeszcze nigdy nie było takiej książki na rynku wydawniczym. Zaczynałam się jednak bać o to, jak autorka „sprzeda nam” swój pomysł i czy uda się jej go dostatecznie dobrze przedstawić, żeby czytelnik nie żałował, że sięgnął po tę książkę. Nie oszukujmy się, jest wiele książek, które miały dobry potencjał, ale autor nie potrafił go rozwinąć - tutaj jednak takie zjawisko nie miało miejsca. Wydaje mi się, że w Delirium Lauren Oliver nie osiągnęła szczytu swoich umiejętności, jednak wprowadziła nas do tego świata na tyle interesująco, że chcemy szybko sięgnąć po kolejną część przygód Leny i Alexa. Mam przeczucie, że następne tomy będą jeszcze lepsze, a autorka pokaże w nich na co ją naprawdę stać.

Lenę polubiłam od samego początku, gdyż w dużym stopniu przypominała mi mnie samą - może nie we wszystkich sprawach, ale jednak była podobna. Nie była typową „szarą myszką”, ale też nie próbowała być idealną bohaterką. Po prostu była sobą we wszystkim, co robiła, nawet jeśli to czasami zakrawało na misje samobójcze. Była lojalna wobec przyjaciół i potrafiła przejrzeć na oczy, tak żeby zobaczyć jaki naprawdę był świat. Potrafiła przedrzeć się przez całą tę otoczkę i wyzbyć się stereotypów ze swojej głowy. Czasami jedynie denerwowała mnie swoimi przemyśleniami na temat miłości do Alexa, ale mogłam to zrozumieć, bo było to dla niej nowe odkrycie, którego musiała doświadczyć całą sobą. Jeśli chodzi o naszego książkowego przystojniaka to również go polubiłam, może nie będzie on moją ulubioną postacią, ale na pewno zapadnie mi w pamięci. Oprócz Leny i Alexa było wiele drugoplanowych postaci, jednak tylko kilka z nich było lepiej przedstawionych. W sumie to jestem zadowolona z takiego zabiegu, bo dzięki temu autorka mogła nam dokładniej pokazać jacy są główni bohaterowie. Mimo tego, że inni nie byli tak dobrze dopracowani to nie miałam odczucia, że autorka gdzieś po drodze zgubiła pomysł na bohaterów.

Wiadomo, że wątek miłosny będzie tutaj pełnił główną rolę, bo jednak cała książka opiera się na postawie buntowników wobec państwa, które pragnie wpoić im swoją ideologię do głowy. Miłość Leny i Alexa jest bardzo niewinna i naiwna, ale w pozytywnym znaczeniu, ze względu na to, że obydwoje są młodzi i dopiero „stawiają pierwsze kroki” w miłości. Jednak duża część tej historii opowiada o zmaganiach dziewczyny z nowymi rzeczami, które uderzają w nią z wielką mocą. Musi zastanawiać się nad tym, kto jest po jej stronie i komu może ufać, a kogo unikać jak ognia. Jeśli chodzi o fabułę tej książki to jestem z niej naprawdę bardzo zadowolona, a zakończenie było dla mnie naprawdę kwintesencją tej historii, więc warto ją przeczytać chociażby dla takiej końcówki. Przez to, co pod koniec zaserwowała nam Lauren Oliver nie mogę się doczekać kolejnej części, czyli Pandemonium.

Delirium czytałam dosyć długo, ale to ze względu na to, że przerwałam lekturę w połowie, żeby zacząć inną książkę. Jednak mimo tego, nawet po kilku dniach bez tej książki - miałam całą fabułę w głowie i dokładnie wiedziałam, co się działo w danym momencie. Zdecydowanie jest to książka, o której nie da się zapomnieć. Widać, że autorka bardzo dokładnie przemyślała koncepcję tego świata i można to zobaczyć po tym, jak bardzo się w to zaangażowała - przed każdym rozdziałem są wycinki z kodeksu, który pilnuje porządku w tym państwie, bądź wyliczanki typowe dla tamtego świata. Podczas czytania Delirium naprawdę przenosiłam się do innego świata.

Moje przeczucie mnie jednak nigdy nie zawodzi, bo od razu wiedziałam, że Delirium będzie książką dla mnie. Nie mogę się doczekać kolejnej części i czuję, że po przeczytaniu ostatniego tomu, ta historia stanie się jedną z moich ulubionych, gdyż naprawdę bardzo polubiłam już ją od pierwszej części. Zdaję sobie sprawę z tego, że pewnie większość z Was już tę książkę ma za sobą (ba, pewnie nawet całą trylogię!), ale jeśli znajdą się jeszcze takie osóbki jak ja, które nie miały okazji się z nią zapoznać to chciałabym ją Wam naprawdę bardzo polecić i zapewnić, że historia z pewnością podbije Wasze serca, tak samo jak moje.

„Możecie zbudować mury aż do nieba, a mnie i tak uda się nad nimi przefrunąć. Możecie mnie przygwoździć do ziemi tysiącami karabinów, a ja i tak stawię opór”.

Delirium | Pandemonium | Requiem